Rozdział 9

   Jej biała suknia powiewała na lekkim wietrze, a na twarz wpadały niesforne, jak zawsze, loki. Szła po pięknej plaży, po złocistym piasku patrząc na błękitne morze. Z daleka widziała ołtarz i jego – najwspanialszego człowieka na ziemi, inteligentnego, utalentowanego, jej przyszłego męża. Przyspieszyła kroku. Chciała jak najszybciej stać już obok niego, chciała, żeby już było po wszystkim, żeby mieli już na palcach obrączki i mogli zacząć wspólne życie. „Helena Burton…- myślała - …nie, to nie brzmi dobrze, chyba jednak zostanę przy nazwisku panieńskim.” Szła teraz już bardzo szybko, ale było jej coraz trudniej się poruszać, bukiet niebieskich róż stawał się coraz cięższy, a obcasy wbijały się w piasek utrudniając chodzenie. Wiatr był coraz silniejszy, unosił piach, który wpadał jej do oczu. Nagle jej wybranek zaczął się oddalać, szedł w drugą stronę, a ona coraz słabiej widziała.

   - Tim! – krzyczała rozpaczliwie, ale on jej już nie słyszał.

Obok niej zaczęły robić się wielkie wiry piaskowe, zebrały się chmury i rozpoczęła się burza. Morze nie było już błękitne, ale prawie czarne, a fale mierzyły około metra. Helena się przewróciła, a jedna z nich ją przykryła. Zadławiła się wodą i wstała. Zdjęła buty i zaczęła biec, ale poczuła, że traci grunt pod nogami, zorientowała się, że jest w wodzie, chociaż nie wiedziała jak i dlaczego. Coś ciężkiego pociągnęło ją na dno, Helena próbowała wypłynąć na powierzchnię, ale nie mogła, coś ją trzymało. Spojrzała w dół. Lisa! Zaczęła się szarpać i wyrywać, ale tamta ściągała ją coraz głębiej , aż w końcu zabrakło jej powietrza. Zrobiło jej się słabo, a przed oczami coraz ciemniej.

   - Nie!

Podniosła się gwałtownie i ujrzała swoją sypialnie. „Co jest ze mną nie tak?! – pomyślała. – To nie jest normalne. W życiu nie miałam tak chorego snu.” Zakryła oczy dłońmi i wzięła kilka głębokich oddechów, żeby się uspokoić. Położyła się znowu i patrzyła na sufit. Bardzo chciała, żeby Tim z nią był. Przewróciła się na bok, a łzy napłynęły jej do oczu. Nie wiedziała dlaczego płacze, próbowała się powstrzymać, ale coś jej na to nie pozwalało. Wtuliła twarz w poduszkę i rozpłakała się na dobre.

   - Dlaczego zawsze to robię? Po raz kolejny chciałabym angażować się w coś co od początku jest skazane na porażkę. – szeptała.

Nie mogła już zasnąć, więc zeszła do kuchni i zrobiła herbatę. Włączyła telewizor, natrafiła na serial BBC, „Moja Rodzinka”, siedziała wpatrując się w ekran popijając mocnego Earl Greya. Chociaż na chwilę udało jej się przyciszyć, przepełniony bólem i tęsknotą, krzyk serca.

***

   - Cześć słoneczko! – Helena podniosła Matildę, która zarzuciła jej małe rączki na szyję.

   - Mogę ją u ciebie zostawić na kilka godzi? Musimy załatwić parę spraw, Fred i Rosie zostali sami, ale małej wolałbym z nimi nie zostawiać. Wiesz jak jest. – Virginia, żona Thomasa, zrobiła bezradną minę.

   - Jasne, nie ma sprawy. – uśmiechnęła się do bratowej.

   - Dzięki, nie wiem co byśmy bez ciebie zrobili.

   - Pewnie zatrudnili byście niańkę. Leć już, bo się spóźnicie.

   - Tak, prawda. Pa kochanie. – ucałowała córeczkę i wyszła.

   - To co robimy, hm? – postawiła dziewczynkę na podłodze.

   - Rysujemy!

   - Ja nie umiem rysować, ale mogę znaleźć ci jakieś kredki i popatrzę jak ty rysujesz, OK?

   - Dobrze! – dziewczynka entuzjastycznie pobiegła do kuchni.

   Kilka minut później obie siedziały przy stole w salonie, a Matilda tworzyła coś, wyglądającego bardzo interesująco, na kartce papieru. Z zapałem zmieniała kredki i nanosiła różnorodne kolory na obrazek.

   - Ślicznie, kochanie. – Helena pogłaskała ją po główce. – Poczekaj chwilę, zaraz wracam. – powiedziała gdy zadzwonił telefon.

   - Halo? – stała w przedpokoju.

   - Jesteś bardzo zajęta?

   - Czemu pytasz?

   - Chciałem się z tobą spotkać.

   - Co robi Lisa?

   - Nie wiem, pokłóciliśmy się. Znowu.

   - Zajmuję się bratanicą, ale możesz do mnie wpaść, oczywiście jeśli nie masz nic przeciwko towarzystwu trzylatki.

   - Jasne, że nie mam. – jego głos poweselał. – Wsiadam w samochód i już jadę.

   - W takim razie ja czekam.

   - Czekaj, postaram się być jak najszybciej. – rozłączył się.

   - Mati, pamiętasz tego pana, którego ostatnio u mnie poznałaś?

   - Tego, co miał fajne okulary? – wyszczebiotała.

   - Tak, właśnie tego. – rozbawiły ją słowa dziecka. – Zaraz tu przyjdzie, dobrze?

   - Ehe. A będę mogła okulary?

   - Jeśli pan się zgodzi to tak.

   Dwadzieścia minut później usłyszała samochód na podjeździe.

    - Zaraz wracam, rysuj sobie.

Wyszła przed dom i otworzyła furtkę.

   - Trochę ci to zajęło. – oparła się o murek.

   - Przepraszam. Gdybym mógł to dotarłbym w dziesięć sekund, ale to niemożliwe. – podszedł tak blisko, że prawie się stykali i uśmiechnął się lekko.

   - Szkoda. – odwróciła się i ruszyła w kierunku drzwi. – Idziesz?

   - Tak, idę, już idę.

Kiedy weszli do kuchni Matilda spojrzała na niego wesoło.

   - Dzień dobry.

   - Dzień dobry. – odpowiedział czule.

   - Pożyczysz okulary? – wypaliła prosto z mostu.

   - Oczywiście, że tak. – zdjął je i podał dziewczynce.

   - Dziękuję! – założyła je, co prawda zakrywały jej pół twarzy i co chwilę się zsuwały, ale mała była zachwycona.

   - Co tam rysujesz?

   - Ciocię.

   - Pokaż. – usiadł obok. – Ślicznie! Rysujesz lepiej ode mnie.

   - Lubisz rysować?

   - Pewnie!

   - A narysujesz coś? – podsunęła mu kartkę z uroczym uśmiechem.

   - Czemu nie? – wziął czarną kredkę.

   - Nie wiedziałam, że rysujesz. – Helena zajrzała mu przez ramię.

   - Od tego zaczynałem. Tworzyłem animacje dla Disneya.

   - To mnie zaskoczyłeś… znowu. – oparła dłonie o jego ramiona.

   - Jeszcze nie raz będę cię zaskakiwał. – roześmiał się.

   - Na to liczę.

   - Bardzo ładnie wyglądasz. – spojrzał w górę, żeby się jej przyjrzeć.

   - Dziękuję, ty też. – zaśmiała się.

   - Nie żartuj.

   - Nie żartuje. Dzisiaj nawet nie masz aż takich cieni pod oczami jak zwykle.

   - Ach. To pewnie dlatego, że udało mi się w nocy zasnąć.

   - A mnie akurat dzisiaj nie… ale jak to „udało ci się” ?

   - Cierpię na bezsenność. Ogólnie to faszeruje się lekami nasennymi, ale nie zawsze pomagają. Masz może farby?

   - Tu są! – Matilda podsunęła pudełeczko.

   - Dziękuję, słoneczko.

   - Kolejna rzecz jakiej się o tobie dowiaduję. – Helena wróciła do tematu.

   - A ty czemu nie mogłaś spać? – kontynuował nanosząc farby.

   - Śniły mi się jakieś koszmary.

   - Jakie?

   - Głupoty, nie warto opowiadać. Skończyłeś? – starała się jak najszybciej zmienić temat, nie chciała, żeby dowiedział się o tym, że w jej snach jest jej narzeczonym.

   - Już prawie.

   - To ja? – nachyliła się nad rysunkiem.

   - Tak jest. Mam nadzieję, że się nie obrazisz.

   - Obrazić się? To jest fantastyczne!

   - Myślisz? – zaśmiał się.

   - Nie kłamałabym. Uwielbiam wszystko co jest inne i oryginalne. Ten rysunek na pewno nie jest typowy.

   - Nie wiem czy zauważyłaś, ale ja w ogóle nie jestem typowy.

   - Przecież już tyle razy mówiłam, że cię lubię. – uśmiechnęła się promiennie, opierając się o stół tak, że jej twarz była obok jego twarzy.           

   - To lubimy się ze wzajemnością.

   - Będziesz mężem cioci? – wypaliła niespodziewanie dziewczynka.

   - Matilda! – Helena spojrzała na nią z oburzeniem.

   - Niestety, raczej nie. – posłał dziewczynce uśmiech.

   - Szkoda, lubię cię.

   - Ja ciebie też.

   - A ciocię?

   - Ciocię też. Nawet bardzo.

   - To czemu nie będziesz jej mężem?

   - To skomplikowane, kiedyś ci wytłumaczę. – westchnęła Helena.

   - Obejrzymy film? – mała odłożyła przybory do rysowania.

   - Jaki?

   - Ty wybierz.

   - Może „Miasteczko Halloween” ? – spojrzała dyskretnie na Tima.

   - Tak!

   - A nie będzie się po tym bała? – zapytał Burton z niepokojem.

   - Widziała to dobre siedem razy. – roześmiała się.

   - Naprawdę? – uniósł brwi z zaskoczeniem, a Matlida pokiwała głową z zapałem. – I chcesz to obejrzeć jeszcze raz?

   - Tak! – dziewczynka podbiegła, złapała go za rękę i zaczęła ciągnąć w stronę salonu. – No chodź! Mamy to na płycie! A ty to lubisz?

   - Można by tak powiedzieć.

   - No to chodź!

   - Helena…?

   - Już idę. – rozczulił ją widok Tima z dzieckiem, o którym zawsze marzył, ale nic nie powiedziała.

***

   - …ale zadzwoń jak wrócisz.

   - Tak, tak, wiem, ale teraz naprawdę muszę już się szykować. Pa, mamo. – rozłączyła się szybko, żeby matka nie zdążyła zacząć następnego monologu.

   - To co robimy z włosami. – Maya, jej fryzjerka, kosmetyczka oraz przyjaciółka, posadziła ją na fotelu.

    - Nie wiem, rób co chcesz.

    - Mogę je wyprostować?

    - Będę wyglądała dziwnie. – zaśmiała się – Ale w sumie, czemu nie?

    - Jeszcze je trochę przedłużymy.

   - OK… ile mamy czasu?

   - Premiera jest o 16, tak? To jeszcze ponad prawie siedem godzin, powinnyśmy się wyrobić.

    - W kółko te premiery i premiery… Jakby nie można było zrobić jednej światowej zamiast dziesięciu w różnych krajach.

    - Najważniejsze są Londyńska i Amerykańska.

   - Jedną już mam, na szczęście, za sobą. Jeszcze Amerykańska. No, ostatecznie Paryska, też jest dosyć ważna. Na resztę chyba nie przyjdę.

   - Ach, Paryż, Paryż. Uwielbiam to miasto.

   - Ja też. – Helena uśmiechnęła się na samą myśl. – Szkoda tylko, że Smith uprzykrzy mi tam życie.

    - Dasz radę.

   - Wiem. Jednak wolałabym, żeby jej tam nie było.

   - Dzisiaj będziesz miała przezroczystą kieckę, na pewno ją przebijesz. – parsknęła śmiechem.

   - Chyba, że ona przyjdzie w samej bieliźnie. W sumie to nie byłoby nic nowego.

   - On chyba nie za bardzo ją kocha, co?

   - Nie. Chyba nie.

   - Lepiej dla ciebie.

   - Przestań! Nie mów tak. I tak mam na czole naklejkę : „ROZBIJA ZWIĄZKI”, nie mam zamiaru utwierdzać wszystkich w tym przekonaniu.

   - Czyli już do końca życia będziesz do niego wzdychać z daleka?

   - Nie. Tylko do czasu, aż ją rzuci.

   - To niech to zrobi teraz.

   - Ja mu tego nie powiem.

   - Jak tam sobie chcesz.

***

   - Szybciej, musimy już wychodzić.

   - No przecież już idę.

   - Zawsze musisz się tak grzebać?

    - Największe gwiazdy zawsze się spóźniają, Timi.

   - Czyli Helena będzie później? Szkoda.

   - Co ty powiedziałeś? – Lisa spojrzała na niego z wściekłością.

   - To, że Helena jest jedyną aktorką w tym filmie, która miała nominację do Oscara.

   - A jednak go nie dostała. – uśmiechnęła się wrednie

   - Koniec, wychodzimy.

***

   - Hellie… łał, zaskoczyłaś mnie. – Mark zrobił wielkie oczy.

   - Mnie też i wyglądasz fantastycznie. – wtrącił się Roth.

   - Dziękuję. – uśmiechnęła się. – Tim i Lisa już przyjechali?

   - Aaaa i tu jest pies pogrzebany! – Tim Roth wyszczerzył zęby.

   - Nie wiem o co ci chodzi.

    - Chcesz być od niej lepsza? Niepotrzebnie. Nie miałaby z tobą szans nawet jakbyś miała na sobie worek.– Mark zmierzył ją od góry do dołu. – Co nie zmienia faktu, że fajna ta sukienka.

   - Cieszę się, że ci się podoba.

   - O, spójrzcie, przyjechali.

   - Nareszcie! – odwróciła się gwałtownie i posłała uroczy uśmiech Timowi, a, po chwili, gardzące spojrzenie Lisie.

   - Myślałem, że się spóźnisz.

   - Słucham?

   - Nie, nieważne. – roześmiał się.

   - Chodźmy, paparazzi czekają, Tim.

   - Tak, chodźmy. Chodź, Helena.

   - Może lepiej nie.

   - Nalegam. – wyciągnął do niej dłoń, na co Lisa zareagowała szybkim szarpnięciem go w drugą stronę.

    - Skoro nalegasz. – Helena spojrzała przelotnie na czerwoną z oburzenia dziewczynę Tima.

Robienie zdjęć trwało kilkadziesiąt sekund, po czym Tim szybko odszedł, żeby porozmawiać z Markiem, a Helena i Lisa zostały same przed fotoreporterami, którzy dalej robili im zdjęcia. Smith wdzięczyła się do aparatów, a Hellie zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu Tima, kiedy już znalazła go wśród tłumu, natychmiast do niego podbiegła.

   - Chodź, jest zajęta pozowaniem. – ze śmiechem pociągnęła go w stronę ulicy.

Przystanęli na chodniku poza czerwonym dywanem.

   - Co? – parsknął śmiechem.

   - Skorzystałam z okazji, żeby cię przed nią uratować. – uśmiechnęła się szeroko.

   - W takim razie dziękuję.

   - Matilda w kółko o tobie mówi.

   - To dobrze?

   - Dla mnie? Owszem.

   - Fantastyczna sukienka. Ale buty bym zmienił. – roześmiał się.

   - Chcesz być moim stylistą? – pojrzała na niego kpiąco.

   - Lepiej, żeby nie.

   - Ale za to ja mogłabym być twoją stylistką.

   - Naprawdę? A co byś zmieniła?

   -  Wniosła bym trochę koloru…

   - Tak jak do mojego życia?

   - Tak… właśnie tak. – uśmiechnęła się promiennie.

   - Pozwolę ci wybrać mi koszulę na premierę w Paryżu.

   - Tak! Nie mogę się doczekać, aż wyciągnę cię z tej czerni.

   - Możesz wyciągnąć mnie z niej na stałe. – spojrzał jej w oczy.

   - Spróbuję. – pocałowała go w policzek. – A teraz musimy już chyba iść. Jak Lisa się dowie, że specjalnie ją tam zostawiliśmy to zamieni ten wieczór w piekło.

   - Racja, chodźmy.

   - Gdzie wy byliście?! – krzyknęła Lisa Marie, kiedy już wrócili na czerwony dywan.

   - Cały czas rozmawialiśmy z Markiem.

   - Mark! Przez cały czas z tobą byli? – zapytała, a Helena spojrzała na mężczyznę ze znaczącą miną.

   - Yyyy, tak, a czemu?

   - Nie, nic. – odpowiedziała z kwaśną miną, a Helena uśmiechnęła się z satysfakcją.

                                        *Helena, Tim, Lisa, 2001*